Instituut Christus Koning en Hogepriester - Dadizele

De menigte was net getuige van iets ongelooflijks: een verrijzenis. Een kind dat dood was, begint in ieders bijzijn te spreken. Het volk begrijpt meteen dat enkel God bij machte is dit te doen en dat God dus onder hen is gekomen. Dat is op zich al erg belangrijk. Tegenwoordig wordt het dorp wat verwaarloosd. Ook toen moet dat al zo geweest zijn. Dat een profeet in hun midden zou komen, was gewoonweg miraculeus. Maar voor God is dat allemaal van geen belang. Enkel de weduwe telt en waar ze is doet er niet toe. Het spreekt voor zich dat de situatie waarin de weduwe zich bevindt erg triest is. Ze heeft geen man die haar steunt, geen inkomen, en het enige geluk in haar leven, haar bloedeigen zoon, is haar ontnomen. Ze zou haast kunnen sterven van verdriet. Was ze bijzonder vroom of heeft ze tot God gesmeekt? Of was ze vooral om zichzelf bekommerd zonder te denken aan Gods almacht? Het Evangelie vertelt het ons niet dus we kunnen het niet weten. Soms handelt God wanneer we erom vragen, soms

Wij zijn melaatsen. Dit is de boodschap van het Evangelie. Het is misschien moeilijk te aanvaarden, maar toch is het zo. We zijn melaatsen, zieken, die hulp van God nodig hebben en van Zijn heilige genade. Wanneer we het moeilijk hebben, roepen we hetzelfde als de tien melaatsen, ook al beseffen we het niet: "Jezus, wees ons genadig." Wanneer we in geldnood zitten, geen werk hebben, of met moeilijke gezinssituaties te maken krijgen... kortweg, wanneer we zelf niet langer in staat zijn om een oplossing te vinden. De vraag die het Evangelie ons stelt is de volgende: welk soort melaatse zijn wij? We weten dat Gods genade volledig vrij is. God schenkt ons die, omdat die goed is voor ons of voor anderen. Zo kan het gebeuren dat een genezing niet de persoon zelf dient, maar als teken voor anderen. Maar in ieder geval is ze volledig vrij en ons niet verschuldigd. Genade wordt namelijk niet verdiend. Toch houdt God rekening met wat we doen met die genade om ons al dan niet vo